вы́марачны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вы́марачны |
вы́марачная |
вы́марачнае |
вы́марачныя |
| Р. |
вы́марачнага |
вы́марачнай
вы́марачнае |
вы́марачнага |
вы́марачных |
| Д. |
вы́марачнаму |
вы́марачнай |
вы́марачнаму |
вы́марачным |
| В. |
вы́марачны (неадуш.)
вы́марачнага (адуш.) |
вы́марачную |
вы́марачнае |
вы́марачныя (неадуш.)
вы́марачных (адуш.) |
| Т. |
вы́марачным |
вы́марачнай
вы́марачнаю |
вы́марачным |
вы́марачнымі |
| М. |
вы́марачным |
вы́марачнай |
вы́марачным |
вы́марачных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вы́марачны юр. вы́морочный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́марачны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які застаўся без гаспадара пасля смерці ўладальніка пры адсутнасці нашчадкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вы́марачны (БРС). Рус. вы́морочный, укр. ви́морочний. У беларускіх дзелавых помніках фіксуецца ў 1610 г. (КГС). Да выміраць, мор. У рус. мове непасрэдна ад вы́морка ’стан па дзеяслову выміраць’ (Шанскі, 1, В, 226 і наст.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вы́морочный юр. вы́марачны, безгаспада́рны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)