вымага́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто займаецца вымаганнем.

|| ж. вымага́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. вымага́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вымага́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вымага́льнік вымага́льнікі
Р. вымага́льніка вымага́льнікаў
Д. вымага́льніку вымага́льнікам
В. вымага́льніка вымага́льнікаў
Т. вымага́льнікам вымага́льнікамі
М. вымага́льніку вымага́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вымага́льнік м. вымога́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вымага́льнік, ‑а, м.

Той, хто вымагае што‑н. Міхалка паддаецца спакусе, становіцца памагатым і вымагальнікам, нават захапляецца сваёй роляй. Барсток.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вымага́льнік (БРС). Ад вымагаць (гл.) пры дапамозе суф. ‑льнік.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вымога́тель вымага́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вымага́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да вымагальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Выгаго́йлавымагальнік’ (Жд., 3). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вымыга́йлавымагальнік’ (Бяльк.). Ад вымагаць пры дапамозе суф. ‑айла. Адносна суфіксацыі параўн. выжымайла.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

грабе́жнік, ‑а, м.

Той, хто займаецца грабяжом; рабаўнік. За адну ноч узброеныя абрэзамі невядомыя грабежнікі зрабілі налёт на двух фінагентаў і адабралі ў іх каля шасці тысяч рублёў. Паслядовіч. // Разм. Вымагальнік, абірала. Вінаваты ў няведанні рабочымі законаў не столькі самі рабочыя, колькі іх эксплуататары (‑грабежнікі), якія валодаюць усёй уласнасцю, жывуць чужой працай. Ленін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)