вы́крык, -у, мн. -і, -аў, м.

Гучны, адрывісты вокліч, крык.

Знадворку даносіліся выкрыкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́крык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вы́крык вы́крыкі
Р. вы́крыку вы́крыкаў
Д. вы́крыку вы́крыкам
В. вы́крык вы́крыкі
Т. вы́крыкам вы́крыкамі
М. вы́крыку вы́крыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вы́крык, -ку м. вы́крик, во́зглас, вскрик, вы́клик, восклица́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́крык, ‑у, м.

Гучны адрывісты вокліч, крык. Шум, жарты, вясёлыя выкрыкі поўнага задавальнення поўнілі лазню. Колас. Хутка пачуліся грозныя выкрыкі стражнікаў: «Шырэй дарогу! Шырэй! Убок! Убок!» Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

га́

‘выражае здзіўленне; выкрык з мэтай напалохаць’

выклічнік

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зык, зы́ку, мн. -і, -аў, м.

Рэзкі адрывісты гук, выкрык.

Аднекуль даносіўся трывожны з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тпру, выкл.

Выкрык, якім спыняюць каня.

◊

Ні тпру, ні но (разм.) — нічога не робіць, нічога не распачынае, ніяк не выяўляе сябе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́крик вы́крык, -ку м., вы́гук, -ку м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выкры́кванне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выкрыкваць — выкрыкнуць.

2. Тое, што і выкрык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кырк ’выкрык квактухі’ (Нас.). Гукапераймальнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)