выкліка́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
выкліка́нне |
| Р. |
выкліка́ння |
| Д. |
выкліка́нню |
| В. |
выкліка́нне |
| Т. |
выкліка́ннем |
| М. |
выкліка́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
выкліка́нне ср. вызыва́ние, вы́зов м.; спра́шивание; см. выкліка́ць 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выкліка́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. выкліка́ць — вы́клікаць (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
правака́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.
1. Здрадніцкія дзеянні, падбухторванне каго-н. да такіх дзеянняў, якія могуць прывесці да цяжкіх вынікаў.
Паддацца на правакацыю.
2. Штучнае выкліканне якіх-н. прымет хваробы (спец.).
|| прым. правакацы́йны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Правака́цыя ’наўмыснае падбухторванне’, ’штучнае выкліканне праяў хваробы’ (ТСБМ). Праз рус. провока́ция з польск. prowokacja або ням. Provokation ’тс’. Апошнія — з лац. prōvocātiō ’правакацыя’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
выклика́ние ср.
1. выкліка́нне, -ння ср.;
2. выгу́кванне, -ння ср., вы́гук, -ку м., выкры́кванне, -ння ср.; см. выклика́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
выма́нивание
1. выманта́чванне, -ння ср., выду́рванне, -ння ср.;
2. вызыва́нне, -ння ср., выкліка́нне, -ння ср., выбаўле́нне, -ння ср.; см. выма́нивать;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
правака́цыя, ‑і, ж.
1. Здрадніцкія дзеянні тайных агентаў паліцыі, што праніклі ў рэвалюцыйныя арганізацыі з мэтай шпіянажу і падбухторвання да выступленняў, якія павінны прывесці гэтыя арганізацыі да аслаблення і разгрому.
2. Наўмыснае падбухторванне каго‑н. да такіх дзеянняў і ўчынкаў, якія могуць прывесці да дрэнных вынікаў. Я зразумеў, што і мне, карэспандэнту савецкай газеты, будзе не лёгка, інакш кажучы, трэба быць гатовым да розных правакацый і нечаканасцей. Новікаў.
3. Спец. Штучнае выкліканне якіх‑н. з’яў хваробы.
4. Спец. Штучнае паскарэнне прарастання насення.
[Ад лац. provocatio.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́клік, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле дзеясл. выкліка́ць — вы́клікаць (у 1 знач.); выкліканне.
2. Патрабаванне, запрашэнне з’явіцца куды‑н. З’явіцца па выкліку. □ [Ваўчок:] — Антон Ягоравіч прывёз тэлеграму з выклікам на рэспубліканскую нараду дырэктараў эмтээс і іх намеснікаў. Хадкевіч. Валя з дня на дзень чакала выкліку на экзамены, а з педвучылішча не было ніякай весткі. Васілевіч. // Запрашэнне, прапанова ўдзельнічаць у чым‑н. — Выклік на.. спаборніцтва прымаем, — сказаў Тамаш. Гурскі.
3. Гатоўнасць уступіць у барацьбу. Кінуць выклік грамадству. □ Дуб стаяў нерухома, з горда прыўзнятай вершалінай-галавой, нібы кідаючы выклік грознай стыхіі. Данілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
исторже́ние
1. выкіда́нне, -ння ср., выкі́дванне, -ння ср.; вывяржэ́нне, -ння ср.;
2. вырыва́нне, -ння ср.; выхо́пліванне, -ння ср.; вызвале́нне, -ння ср.;
3. выкліка́нне, -ння ср.; см. исторга́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)