вызвале́нец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вызвале́нец |
вызвале́нцы |
| Р. |
вызвале́нца |
вызвале́нцаў |
| Д. |
вызвале́нцу |
вызвале́нцам |
| В. |
вызвале́нца |
вызвале́нцаў |
| Т. |
вызвале́нцам |
вызвале́нцамі |
| М. |
вызвале́нцу |
вызвале́нцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вызвале́нец, ‑нца, м.
Разм. Тое, што і вызваліцель. Гануля.. першая паднесла савецкаму салдату букет, а за ёю дзяўчаты засыпалі вызваленцаў кветкамі. Гурскі. // Той, каго вызвалілі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)