вы́друк
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вы́друк |
вы́друкі |
| Р. |
вы́друку |
вы́друкаў |
| Д. |
вы́друку |
вы́друкам |
| В. |
вы́друк |
вы́друкі |
| Т. |
вы́друкам |
вы́друкамі |
| М. |
вы́друку |
вы́друках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Выдру́к ’выдранё’ (Сцяшк.). Ад выдра 1 пры дапамозе суф. ‑ук, які ў гэтай словаўтваральнай катэгорыі можа быць літоўскім па паходжанню (Гл. Балто-слав. сб., 381–382).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)