выгна́нніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. выгна́нніца выгна́нніцы
Р. выгна́нніцы выгна́нніц
Д. выгна́нніцы выгна́нніцам
В. выгна́нніцу выгна́нніц
Т. выгна́нніцай
выгна́нніцаю		 выгна́нніцамі
М. выгна́нніцы выгна́нніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

выгна́нніца ж. изгна́нница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выгна́нніца, ‑ы, ж.

Жан. да выгнаннік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выгна́ннік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто знаходзіцца ў выгнанні.

|| ж. выгна́нніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. выгна́нніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

изгна́нница выгна́нніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)