вы́гаралы, -ая, -ае.

1. Выпалены; які пасох, загінуў ад спёкі.

Выгаралая трава.

2. Які страціў афарбоўку ад уздзеяння сонца.

Выгаралыя валасы.

Выгаралая хусцінка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́гаралы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вы́гаралы вы́гаралая вы́гаралае вы́гаралыя
Р. вы́гаралага вы́гаралай
вы́гаралае		 вы́гаралага вы́гаралых
Д. вы́гараламу вы́гаралай вы́гараламу вы́гаралым
В. вы́гаралы (неадуш.)
вы́гаралага (адуш.)		 вы́гаралую вы́гаралае вы́гаралыя (неадуш.)
вы́гаралых (адуш.)
Т. вы́гаралым вы́гаралай
вы́гаралаю		 вы́гаралым вы́гаралымі
М. вы́гаралым вы́гаралай вы́гаралым вы́гаралых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́гаралы

1. прич. вы́горевший;

на ~лым ме́сцы расла́ малада́я трава́ — на вы́горевшем ме́сте росла́ молода́я трава́;

2. в знач. прил. вы́горевший, вы́горелый;

в. на со́нцы рукза́к — вы́горевший (вы́горелый) на со́лнце рюкза́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́гаралы, ‑ая, ‑ае.

1. Выпалены. На выгаралым іржышчы ляжала кучка шызага попелу. Бядуля. // Які пасох, загінуў ад спёкі. А тут, ля будана, па бурай, выгаралай траве скакалі цвыркуны-конікі. Асіпенка.

2. Які страціў афарбоўку ад уздзеяння сонца. Выгаралыя ад сонца валасы ўпалі на лоб і густым ценем засцілі хударлявы, загарэлы твар. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́горелый вы́гаралы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

выжа́рына, -ы, мн. -ы, -рын і выжа́ра, -ы, мн. -ы, выжа́р, ж.

Выгаралы ўчастак балота, лесу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

выжа́рына, ‑ы, ж.

Выгаралы ўчастак балота, лесу. // Некалі выгаралае месца на балоце. Аўтобус туды [у вёску] ходзіць толькі ўлетку, калі паперасыхаюць усе выжарыны. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пажа́рышча ’месца, дзе быў пажар; тое, што засталося пасля пажару’. Рус., укр. пожа́рище, серб.-харв. по̏жа̄риште, славен. požárišče, балг. пожа́риште ’тс’. Дэрыват ад пажар з суф. ‑iště; старажытная ўсх.-паўдн. словаўваральная мадэль лакальных назваў. Сюды ж дыял. ’поле на месцы выгаралага лесу’ (Выг. дыс.), а таксама палес. пожа́рішʼчʼе, пуже́рішчʼе ’выгаралы кавалак лесу’ (Талстой, Георг. терм., 198).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)