вы́вінціць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. вы́вінчу вы́вінцім
2-я ас. вы́вінціш вы́вінціце
3-я ас. вы́вінціць вы́вінцяць
Прошлы час
м. вы́вінціў вы́вінцілі
ж. вы́вінціла
н. вы́вінціла
Загадны лад
2-я ас. вы́вінці вы́вінціце
Дзеепрыслоўе
прош. час вы́вінціўшы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вы́вінціць сов. вы́винтить, вы́вернуть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́вінціць, ‑нчу, ‑нціш, ‑нціць; зак.

Выкруціць з сярэдзіны чаго‑н. вінт і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выві́нчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да вывінціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́вінчаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад вывінціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыві́нчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Вывінціць усё, многае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы... прыстаўка.

Надае слову значэнне: 1) рух знутры, сярэдзіны чаго‑н., напрыклад: выбегчы, выехаць; 2) закончанасць або завершанасць дзеяння, напрыклад: выкасіць, вылавіць; 3) дасягненне чаго‑н. пры дапамозе дзеяння, напрыклад: выслужыць, выглядзець; 4) здабыванне, выманне з сярэдзіны часткі прадмета або аднаго прадмета з другога, напрыклад: вывінціць, выняць; 5) у спалучэнні з часціцай ‑ся (‑ца, ‑цца) перадае поўную вычарпанасць дзеяння, напрыклад: вылежацца, выспацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)