вы́брыкнуць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
вы́брыкну |
вы́брыкнем |
| 2-я ас. |
вы́брыкнеш |
вы́брыкнеце |
| 3-я ас. |
вы́брыкне |
вы́брыкнуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
вы́брыкнуў |
вы́брыкнулі |
| ж. |
вы́брыкнула |
| н. |
вы́брыкнула |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
вы́брыкні |
вы́брыкніце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
вы́брыкнуўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вы́брыкнуць сов., однокр., разг. взбрыкну́ть; см. выбры́кваць 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́брыкнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.
Аднакр. да выбрыкваць (у 1 знач.). Адзін худы, кашлаты конік бесперастанку цягаўся па поплаве — то кусане каго-небудзь, то заразліва выбрыкне. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
выбры́кваць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).
1. Бегаючы, ускідваць заднімі нагамі (пра жывёл).
2. перан. Гарэзіць, дурэць.
|| аднакр. вы́брыкнуць, -ну, -неш, -не; -ні.
|| наз. вы́брык, -у, мн. -і, -аў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вы́брыкі, ‑аў; адз. выбрык, ‑у, м.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выбрыкваць — выбрыкнуць.
2. Разм. Нечаканыя ўчынкі, якія супярэчаць агульным правілам паводзін. [Сямён:] — Несумненна, гэта хлапецкі выбрык, гэта азначае: што хачу, тое і скажу, ніхто мне не ўказчык. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)