вушні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м. (разм.).

Урач, спецыяліст па хваробах вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вушні́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вушні́к вушнікі́
Р. вушніка́ вушніко́ў
Д. вушніку́ вушніка́м
В. вушніка́ вушніко́ў
Т. вушніко́м вушніка́мі
М. вушніку́ вушніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вушні́к, -ка́ м., разг. (врач) ушни́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вушні́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць хваробы вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ву́шнік ’навушнік’ (Байк. і Некр., Гарэц.). Магчыма, наватвор 20‑х гадоў ад ву́ха, вушны́ для перакладу рус. наушник.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ушни́к разг. вушні́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)