Verbum

анлайнавы слоўнік

ву́хканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ву́хканне ср. у́ханье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ву́хканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вухкаць — вухнуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́хнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак.

1. Усклікнуць «вух».

Вухнуўшы, ударыў ломам па лёдзе.

Вухнула сава.

2. Тое, што і бухнуць¹ (у 1 знач.).

Глуха вухнуў гром.

|| незак. ву́хкаць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. ву́хканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ву́ханне ср., см. ву́хканне

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гу́канье ву́хканне, -ння ср., ву́ханне, -ння ср.; гука́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

у́ханье

1. бу́ханне, -ння ср.; ву́хканне, -ння ср., во́хканне, -ння ср.;

2. сту́канне, -ння ср.; см. у́хать^{1, 6};

3. (восклицание) ву́хканне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)