вуркатлі́вы, -ая, -ае.

1. Які раскаціста гучыць, глуха грукоча.

В. гром.

2. Бурклівы.

Вуркатлівая старая.

|| наз. вуркатлі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вуркатлі́вы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вуркатлі́вы вуркатлі́вая вуркатлі́вае вуркатлі́выя
Р. вуркатлі́вага вуркатлі́вай
вуркатлі́вае		 вуркатлі́вага вуркатлі́вых
Д. вуркатлі́ваму вуркатлі́вай вуркатлі́ваму вуркатлі́вым
В. вуркатлі́вы (неадуш.)
вуркатлі́вага (адуш.)		 вуркатлі́вую вуркатлі́вае вуркатлі́выя (неадуш.)
вуркатлі́вых (адуш.)
Т. вуркатлі́вым вуркатлі́вай
вуркатлі́ваю		 вуркатлі́вым вуркатлі́вымі
М. вуркатлі́вым вуркатлі́вай вуркатлі́вым вуркатлі́вых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вуркатлі́вы раска́тистый;

в. гром — раска́тистый гром

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вуркатлі́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Які раскаціста гучыць, глуха грукоча. Вуркатлівы гром.

2. Які любіць павуркатаць; бурклівы. Вясна была няўстойлівая, халодная, як злая, вуркатлівая свякруха. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)