вулка́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Канічная гара з кратарам на вяршыні, праз які час ад часу вывяргаюцца лава, агонь, попел.

Патухлы в.

Дзеючы в.

|| прым. вулкані́чны, -ая, -ае.

Вулканічныя пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Вулка́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Вулка́н
Р. Вулка́на
Д. Вулка́ну
В. Вулка́н
Т. Вулка́нам
М. Вулка́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вулка́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вулка́н вулка́ны
Р. вулка́на вулка́наў
Д. вулка́ну вулка́нам
В. вулка́н вулка́ны
Т. вулка́нам вулка́намі
М. вулка́не вулка́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вулка́н м. вулка́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вулка́н вулка́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вулка́н, ‑а, м.

Гара з кратарам на вяршыні, праз які час ад часу вывяргаюцца лава, агонь, попел. Патухлы вулкан. Гразевы вулкан.

[Ад лац. vulcanus — агонь, полымя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вулка́н. Запазычана з рус. вулка́н (Крукоўскі, Уплыў, 73, 86), што з лац. Vulcanus ’бог агню’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

агняды́шны, -ая, -ае.

Які вывяргае агонь, лаву (пра вулкан).

Агнядышная гара.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзе́ючы, -ая, -ае.

Які дзейнічае, функцыянуе.

Дзеючыя асобы ў п’есе.

Д. вулкан.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гра́зевы мед., геол. грязево́й;

г. вулка́н — грязево́й вулка́н;

~вая ва́нна — грязева́я ва́нна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)