вуда́р
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
вуда́р |
вудары́ |
| Р. |
вудара́ |
вударо́ў |
| Д. |
вудару́ |
вудара́м |
| В. |
вудара́ |
вударо́ў |
| Т. |
вударо́м |
вудара́мі |
| М. |
вудару́ |
вудара́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
вуда́р, ‑а, м.
Абл. Тое, што і вудзільшчык. І прыціхлі над вадою вудары. Вялюгін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рыбак, рыбалоў / хто ловіць вудаю: вудзільшчык, вудар (абл.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)