вуда́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вуда́р вудары́
Р. вудара́ вударо́ў
Д. вудару́ вудара́м
В. вудара́ вударо́ў
Т. вударо́м вудара́мі
М. вудару́ вудара́х

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вуда́р, ‑а, м.

Абл. Тое, што і вудзільшчык. І прыціхлі над вадою вудары. Вялюгін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Físcher

m -s, - рыба́к, вуда́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

angler

[ˈæŋglər]

n.

1) вуда́р -а́, ву́даль -я m., рыба́к, што ло́віць ры́бу ву́дай

2) хітру́н -а́, інтрыга́н -а m.

3) Zool. марскі́ чорт (драпе́жная ры́ба)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рыбак, рыбалоў / хто ловіць вудаю: вудзільшчык, вудар (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)