Вуда́к ’рыбак, які ловіць рыбу вудай’ (Янк. III). Да вуда пры дапамозе суф. ‑ак па аналогіі з рыбак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ву́дка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ву́дка ву́дкі
Р. ву́дкі ву́дак
Д. ву́дцы ву́дкам
В. ву́дку ву́дкі
Т. ву́дкай
ву́дкаю		 ву́дкамі
М. ву́дцы ву́дках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)