во́чнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Урач, спецыяліст па вочных хваробах.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

во́чнік

‘акуліст’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́чнік во́чнікі
Р. во́чніка во́чнікаў
Д. во́чніку во́чнікам
В. во́чніка во́чнікаў
Т. во́чнікам во́чнікамі
М. во́чніку во́чніках

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

во́чнік м., разг. глазни́к, окули́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́чнік, ‑а, м.

Разм. Тое, што і акуліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Во́чнік ’урач-акуліст’ (БРС), «вочны сведка» (Нас.). Да вока, вочы. У першым значэнні калька рус. глазник.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

глазни́к разг. во́чнік, -ка м., акулі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Во́нчык, во́чнік ’сушаніца лясная, Gnaphalium silvaticum L.’ (Кіс.). Няясна. Магчыма, ад вока, як рус. очанка ’Euphrasia’ (Фасмер, 3, 177), з першапачатковай формай вочнік, адкуль потым, як рэзультат метатэзы, вончык.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)