во́тчыннік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
во́тчыннік |
во́тчыннікі |
| Р. |
во́тчынніка |
во́тчыннікаў |
| Д. |
во́тчынніку |
во́тчыннікам |
| В. |
во́тчынніка |
во́тчыннікаў |
| Т. |
во́тчыннікам |
во́тчыннікамі |
| М. |
во́тчынніку |
во́тчынніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
во́тчыннік м., ист. во́тчинник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
во́тчыннік, ‑а, м.
Уладальнік вотчыны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Во́тчыннік ’спадчынны ўладальнік’ (БРС, Нас.). Рус. во́тчинник ’тс’. Да вотчына (гл.). У сучаснай бел. мове з’яўляецца запазычаннем з рус. (Крукоўскі, Уплыў, 28).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
во́тчинник во́тчыннік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)