Во́рань
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Во́рань |
| Р. |
Во́рані |
| Д. |
Во́рані |
| В. |
Во́рань |
| Т. |
Во́ранню |
| М. |
Во́рані |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Во́рань ’узаранае для сяўбы поле, ралля’ (Яшк.), во́ранка ’аранне зямлі’ (КТС). Укр. о́ранка, ’ўзорванне зямлі, час арання’, польск. orania ’ўзаранае поле’, чэш., славац. oranina і г. д. Ад оран‑, асновы залежнага дзеепрым., з дапамогай суф. ‑ь, ‑ка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)