Во́ран

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Во́ран
Р. Во́рана
Д. Во́рану
В. Во́ран
Т. Во́ранам
М. Во́ране

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Во́ран м., астр. Во́рон

во́ран м., см. крумка́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́ран

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́ран во́раны
Р. во́рана во́ранаў
Д. во́рану во́ранам
В. во́рана во́ранаў
Т. во́ранам во́ранамі
М. во́ране во́ранах

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Во́ран ’звычайная варона’ (Дразд.). Па адзінкавасці фіксацыі хутчэй за ўсё — запазычанне з рус. ворон ’крумкач’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сло́сны ‘пакаты’: слосная страха (воран., ЛА, 4), ‘пахілы’ (воран., Сл. ПЗБ). Аўтары слоўніка (4, 489) параўноўваюць з літ. slĩsnai ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сло́ксня, сло́кшня ‘лубяное валакно’ (воран., шальч., Сл. ПЗБ), сло́кшыны, сло́кшыня ‘тс’ (воран., іўеў., шальч., навагр., Сл. ПЗБ). З літ. slúoksna ‘тс’ (там жа).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пло́ўшы, плоўшачкі ’высеўкі, адходы пры шатраванні збожжа’ (воран., Сл. ПЗБ; воран., ЛА, 4). Паводле Грынавяцкене (Сл. ПЗБ, 4, 15), паходзяць з літ. plauśos ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вараня́к ’крук, крумкач’ (Дразд.). Да воран або вараны́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сіткава́ты ‘неаплоднены (пра яйка)’ (воран., Сл. ПЗБ). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вярэ́я ’шула, слуп’ (Сцяшк., воран., Шатал.). Да верая́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)