Во́ран м., астр. Во́рон

во́ран м., см. крумка́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

во́ран м гл крумкач

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Во́ран ’звычайная варона’ (Дразд.). Па адзінкавасці фіксацыі хутчэй за ўсё — запазычанне з рус. ворон ’крумкач’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карако́ід

(ад гр. koraks = воран + -оід)

косць плечавога пояса пазваночных.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Сло́сны ‘пакаты’: слосная страха (воран., ЛА, 4), ‘пахілы’ (воран., Сл. ПЗБ). Аўтары слоўніка (4, 489) параўноўваюць з літ. slĩsnai ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сло́ксня, сло́кшня ‘лубяное валакно’ (воран., шальч., Сл. ПЗБ), сло́кшыны, сло́кшыня ‘тс’ (воран., іўеў., шальч., навагр., Сл. ПЗБ). З літ. slúoksna ‘тс’ (там жа).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пло́ўшы, плоўшачкі ’высеўкі, адходы пры шатраванні збожжа’ (воран., Сл. ПЗБ; воран., ЛА, 4). Паводле Грынавяцкене (Сл. ПЗБ, 4, 15), паходзяць з літ. plauśos ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вараня́к ’крук, крумкач’ (Дразд.). Да воран або вараны́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сіткава́ты ‘неаплоднены (пра яйка)’ (воран., Сл. ПЗБ). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вярэ́я ’шула, слуп’ (Сцяшк., воран., Шатал.). Да верая́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)