во́йканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. во́йканне во́йканні
Р. во́йкання во́йканняў
Д. во́йканню во́йканням
В. во́йканне во́йканні
Т. во́йканнем во́йканнямі
М. во́йканні во́йканнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

во́йканне ср. о́йканье, о́ханье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́йканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. войкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́йкаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Вымаўляць, выкрыкваць «вой»

|| аднакр. во́йкнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

І в. не паспеў.

|| наз. во́йканне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

о́ханье во́хканне, -ння ср., во́йканне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)