ви́сельник уст.

1. (повешенный) паве́шаны, -нага м., ві́сельнік, -ка м., шы́бенік, -ка м.;

2. (негодяй) бран. шы́бенік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шы́бенік м.

1. ви́сельник;

2. перен. головоре́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ві́сельнік м., уст. ви́сельник; уда́вленник;

◊ гу́мар ~ка — ю́мор ви́сельника

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уда́вленник прост. заду́шаны, -нага м., уду́шаны, -нага м.; (висельник) ві́сельнік, -ка м., паве́шаны, -нага м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вісельнік ’павешаны’ (БРС; КЭС, лаг.); ’варты шыбеніцы’ (Нас., Шат.), вісяльнік ’нядобры чалавек’ (Жд., 2). Укр. вішальник, рус. висельник, ст.-рус. висѣльникъ ’варты шыбеніцы’ (з XVII ст.). Відавочна, паходзіць ад viselʼь і суф. ‑nikъ; параўн. славен. víselj ’жолуд (у загадцы)’ < vis‑ěti і суф. ‑elʼь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паве́шаны

1. пове́шенный;

2. пове́шенный, уда́вленный;

1, 2 см. паве́сіць;

3. в знач. сущ. пове́шенный, ви́сельник, уда́вленник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)