ветура́ч

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ветура́ч ветурачы́
Р. ветурача́ ветурачо́ў
Д. ветурачу́ ветурача́м
В. ветурача́ ветурачо́ў
Т. ветурачо́м ветурача́мі
М. ветурачу́ ветурача́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ветура́ч, -ча́ м. (ветэрына́рны ўрач) ветвра́ч (ветерина́рный врач)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ветура́ч, ‑а, м.

Ветэрынарны ўрач, ветэрынар. Агледзеўшы свіней, ветурач папрасіў, каб яму паказалі, чым іх кормяць. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ветурач ’ветэрынарны ўрач’ (КТС, БРС). Да ветэрынар і ўрач (гл.). Запазычана з рус. ветврач.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ветвра́ч (ветерина́рный врач) ветура́ч, -ча м. (ветэрына́рны ўрач).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)