вестово́й

1. прил. сігна́льны, апавяшча́льны;

2. сущ. паслане́ц, -нца́ м.; воен. веставы́, -во́га м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

веставы́ воен. вестово́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

апавяшча́льны возвеща́ющий, оповести́тельный, вестово́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Веставы́ ’ардынарац, пасыльны’ (БРС, КТС); ’кур’ер, лістаносец, паштар’ (Бяльк.), укр. вістови́й, вістови́к, рус. вестово́й ’тс’, чэш. věstový (з рус. мовы; Траўнічак, 1643). З’яўляецца вынікам ад’ектывацыі на ўсходнеславянскай глебе; параўн. таксама ст.-рус. вѣстовой ’вястун, пасланец, апавяшчальнік, сігнальны’ (з XVII ст.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)