ве́стачка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ве́стачка |
ве́стачкі |
| Р. |
ве́стачкі |
ве́стачак |
| Д. |
ве́стачцы |
ве́стачкам |
| В. |
ве́стачку |
ве́стачкі |
| Т. |
ве́стачкай
ве́стачкаю |
ве́стачкамі |
| М. |
ве́стачцы |
ве́стачках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ве́стачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да вестка. Ішлі дні, тыдні, а Анатоль не даваў аб сабе аніякае вестачкі. Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ве́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.
Паведамленне, звестка.
В. аб прыездзе.
Без вестак прапасці (бясследна знікнуць). Падаць пра сябе вестку (паведаміць).
|| памянш. ве́стачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ве́стка ’паведамленне, весць’ (БРС, КТС, Яруш., Касп., Растарг.), памянш. вестачка (КТС), укр. ві́стка ’тс’, рус. вестка ’весць, вестачка’, ст.-рус. вѣстка (з XVI ст.). Усх.-слав. утварэнне ад вѣст‑. У бел. мове суф. ‑к‑a, відавочна, па аналогіі да чу́тка. Гл. таксама весць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)