верхаві́нны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
верхаві́нны |
верхаві́нная |
верхаві́ннае |
верхаві́нныя |
| Р. |
верхаві́ннага |
верхаві́ннай
верхаві́ннае |
верхаві́ннага |
верхаві́нных |
| Д. |
верхаві́ннаму |
верхаві́ннай |
верхаві́ннаму |
верхаві́нным |
| В. |
верхаві́нны (неадуш.)
верхаві́ннага (адуш.) |
верхаві́нную |
верхаві́ннае |
верхаві́нныя (неадуш.)
верхаві́нных (адуш.) |
| Т. |
верхаві́нным |
верхаві́ннай
верхаві́ннаю |
верхаві́нным |
верхаві́ннымі |
| М. |
верхаві́нным |
верхаві́ннай |
верхаві́нным |
верхаві́нных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
верхаві́нны верху́шечный, маку́шечный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
верхаві́на, -ы, мн. -ы, -він, ж.
Верх, верхняя частка чаго-н.
В. дрэва.
|| памянш. верхаві́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.
|| прым. верхаві́нны, -ая, -ае і верхаві́нкавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
маку́шечный (верхушечный) маку́шачны, верхаві́нны;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сцёклы ’тонкі, худы’ (ТС), сцёклісты, сцеклі́сты ’тонкі, высокі’ (ТС, Арх. Вяр.). Параўн. укр. дыял. сте́клий ’тонкі і высокі (пра расліну, што вырасла ў цяньку)’, стекли́стий ’высокі, тонкі (пра дрэва)’, рус. оте́коватый ’танкаваты, слабы (пра жыта)’, польск. спец. ciekoł ’верхавінны леташні выростак на маладых соснах; каш. vëcekli ’высокі, шчуплы, тонкі, худы (пра чалавека і жывёлу)’. Вытворныя ад прасл. *tekti ў спецыфічным значэнні ’імкнуцца, падымацца ўверх’, параўн. *gъnati (гл. гнаць) і го́нкі ’высокі’, гл. Варбат, Этим. иссл. 6, 1996, 13; гл. сцякаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)