верхаві́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. верхаві́нны верхаві́нная верхаві́ннае верхаві́нныя
Р. верхаві́ннага верхаві́ннай
верхаві́ннае		 верхаві́ннага верхаві́нных
Д. верхаві́ннаму верхаві́ннай верхаві́ннаму верхаві́нным
В. верхаві́нны (неадуш.)
верхаві́ннага (адуш.)		 верхаві́нную верхаві́ннае верхаві́нныя (неадуш.)
верхаві́нных (адуш.)
Т. верхаві́нным верхаві́ннай
верхаві́ннаю		 верхаві́нным верхаві́ннымі
М. верхаві́нным верхаві́ннай верхаві́нным верхаві́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

верхаві́нны верху́шечный, маку́шечный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верхаві́на, -ы, мн. -ы, -він, ж.

Верх, верхняя частка чаго-н.

В. дрэва.

|| памянш. верхаві́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

|| прым. верхаві́нны, -ая, -ае і верхаві́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

маку́шечный (верхушечный) маку́шачны, верхаві́нны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

apical

[ˈæpɪkəl]

adj.

верхаві́нны; верхавы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Сцёклы ’тонкі, худы’ (ТС), сцёклісты, сцеклі́сты ’тонкі, высокі’ (ТС, Арх. Вяр.). Параўн. укр. дыял. сте́клий ’тонкі і высокі (пра расліну, што вырасла ў цяньку)’, стекли́стий ’высокі, тонкі (пра дрэва)’, рус. оте́коватый ’танкаваты, слабы (пра жыта)’, польск. спец. ciekoł ’верхавінны леташні выростак на маладых соснах; каш. vëcekli ’высокі, шчуплы, тонкі, худы (пра чалавека і жывёлу)’. Вытворныя ад прасл. *tekti ў спецыфічным значэнні ’імкнуцца, падымацца ўверх’, параўн. *gъnati (гл. гнаць) і го́нкі ’высокі’, гл. Варбат, Этим. иссл. 6, 1996, 13; гл. сцякаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)