верды́кт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. верды́кт верды́кты
Р. верды́кту верды́ктаў
Д. верды́кту верды́ктам
В. верды́кт верды́кты
Т. верды́ктам верды́ктамі
М. верды́кце верды́ктах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

верды́кт, -у, М -кце, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Рашэнне прысяжных засядацеляў аб вінаватасці або невінаватасці абвінавачанага.

Вынесці апраўдальны (абвінаваўчы) в.

|| прым. верды́ктны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верды́кт, -ту м., юр. верди́кт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верды́кт, ‑у, М ‑кце, м.

Пастанова, прыгавор (пераважна суда прысяжных).

[Ад лац. vere dictum — правільна сказанае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верди́кт юр. верды́кт, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)