вераўча́ны, -ая, -ае.

Зроблены з тонкіх вяровак.

Вераўчаная аброць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вераўча́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вераўча́ны вераўча́ная вераўча́нае вераўча́ныя
Р. вераўча́нага вераўча́най
вераўча́нае		 вераўча́нага вераўча́ных
Д. вераўча́наму вераўча́най вераўча́наму вераўча́ным
В. вераўча́ны (неадуш.)
вераўча́нага (адуш.)		 вераўча́ную вераўча́нае вераўча́ныя (неадуш.)
вераўча́ных (адуш.)
Т. вераўча́ным вераўча́най
вераўча́наю		 вераўча́ным вераўча́нымі
М. вераўча́ным вераўча́най вераўча́ным вераўча́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вераўча́ны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вераўча́ны вераўча́ная вераўча́нае вераўча́ныя
Р. вераўча́нага вераўча́най
вераўча́нае		 вераўча́нага вераўча́ных
Д. вераўча́наму вераўча́най вераўча́наму вераўча́ным
В. вераўча́ны (неадуш.)
вераўча́нага (адуш.)		 вераўча́ную вераўча́нае вераўча́ныя (неадуш.)
вераўча́ных (адуш.)
Т. вераўча́ным вераўча́най
вераўча́наю		 вераўча́ным вераўча́нымі
М. вераўча́ным вераўча́най вераўча́ным вераўча́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вераўча́ны верёвочный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вераўча́ны, ‑ая, ‑ае.

Зроблены з вяроўкі. Вераўчаная аброць. □ Ішоў, памахваючы доўгай вераўчанай пугай, яшчэ санлівы хлопец-пастух. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

верёвочный вяро́вачны; (сделанный из верёвки) вераўча́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

залыга́ч, ‑а́, м.

Абл. Тое, чым залыгваюць (вала, карову). [Чалавек] стаяў у кузаве ля кабіны і прытрымліваў за вераўчаны залыгач карову. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рапту́х ’вераўчаны мяшок для сена (каню ў дарогу)’ (Арх. Федар., Варл., Жд. 3, Сцяшк. Сл., Сл. ПЗБ), рыптю́х ’тс’ (драг., Нар. лекс.), рэпцю́х ’аброчная торба’ (івац., Жыв. сл.), рапцю́х ’сетка з вяровак для сена каню’ (докш., Янк. Мат.). Гл. рэ́птух.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэ́птух ’торба (для кармлення каня)’ (Мат. Гом., ТС), рэ́пех ’тс’ (Мат. Гом.), рэ́птух, рапту́х ’вераўчаны мех’ (Сл. ПЗБ), рэ́птух ’стары, нямоглы чалавек’ (Сл. Гродз., Сл. рэг. лекс.), ’чалавек або жывёліна з вялікім жыватом’ (ТС), рапцю́х ’вялікая сетка з вяровачак, у якую набіваюць сена для каня, калі збіраюцца ў дарогу’ (Янк. Мат.), ’торба; тоўстая жанчына’ (Сл. Гродз.), рэпцю́х ’аброчная торба’ (івац., Жыв. сл.). Ст.-бел. ребтухъ (рабтухъ, хрептухъ) ’мех для конскага корму’ < ст.-польск. kreptuch < с.-в.-ням. kripptuoch (Булыка, Лекс. запазыч., 102).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

або́ра ​1, ‑ы, ж.

Вераўчаны або раменны шнур пры лапцях для прывязання іх да нагі. У пакоі селянін азірнуўся на бакі і, развязаўшы аборы з лапця, дастаў з-пад анучы лісток паперы. Мурашка. Мокрыя аборы рэзалі ногі, ціснула на плечы сярмяга. Каваль.

або́ра ​2, ‑ы, ж.

Вялікае памяшканне для жывёлы; кароўнік. З краю, на ўзгорку, былі заўсёды добра відаць доўгія будыніны калгасных абор і свірнаў. Мележ. У свінарніках пішчаць парасяты, рыкае цельная карова, дзесьці ў аборы... Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)