верашча́ка, -і, ДМ -шча́цы, ж.

Рэдкая мучная страва з мясам, каўбасой і рознымі прыправамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

верашча́ка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. верашча́ка
Р. верашча́кі
Д. верашча́цы
В. верашча́ку
Т. верашча́кай
верашча́каю
М. верашча́цы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

верашча́ка ж., кул. вереща́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верашча́ка, ‑і, ДМ ‑шчацы, ж.

Рэдкая мучная страва з мясам, каўбасой і рознымі прыправамі. Тым часам маці даставала Чыгунчык з печы, лыжку брала І верашчаку налівала. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Верашча́ка, верашча́ка і т. п. ’мясны адвар з рабрынкамі, каўбасой, мясам, падбіты мукой’ (БРС, Нас., Шат., Сцяшк. МГ, Вешт.). Параўн. рус. вереща́га, вереща́нка ’яешня’. Польск. wereszczaka ’тс’ запазычана з бел. мовы. Брукнер (606) лічыць, што гэта «od wrzasku», верашчання. Таксама Даль («верещит, шипит на сковороде») і Фасмер, 1, 298. Іншае тлумачэнне ў матэрыялах Карловіча: «Wereszczak był to sławny kucharz Augusta III, a od niego nazwa co do sposobu dawania kiełbasy» (гл. Карловіч, 4, 91).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пражо́нка ж., обл., см. верашча́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патра́ўка ж., обл.

1. ку́шанье ср.;

2. см. верашча́ка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вершча́ка (Нас.). Да верашча́ка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

патра́ўка, ‑і, ДМ ‑траўцы; Р мн. ‑травак; ж.

Абл.

1. Страва, яда. Патраўка была нецікавая. Госць і гаспадар пабоўталі трохі, лыжкамі і забракавалі яе. Колас.

2. Верашчака.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вірашча́ка — страва (КЭС, лаг.). Фанетычны варыянт лексемы верашчака (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)