Верані́ка
назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
Верані́ка |
Верані́кі |
| Р. |
Верані́кі |
Верані́к |
| Д. |
Верані́цы |
Верані́кам |
| В. |
Верані́ку |
Верані́к |
| Т. |
Верані́кай
Верані́каю |
Верані́камі |
| М. |
Верані́цы |
Верані́ках |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
рысу́нак, ‑нка, м.
Тое, што і малюнак. Рысунак сябрам спадабаўся. Яны палажылі яго ў канверт і адправілі пісьмо Жуку нелегальна. Ці атрымаў яго адрасат і як паставіўся да рысунка, сябры не дазналіся. Колас. — Я, таварыш інжынер, не магу разабрацца ў гэтых справах, я нідзе не вучылася, якія-небудзь вялікія там пабудовы бачыла толькі калі-небудзь на здымках, на рысунках. Чорны. Ёсць у апавяданні таксама цікавы псіхалагічны рысунак Веранікі і самога лірычнага героя, ад імя якога апавяданне вядзецца. Лойка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)