вене́ц​II (ряд брёвен в срубе) вяно́к, -нка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вене́ц​I м.;

1. уст. вяно́к, -нка́ м.;

2. перен. завяршэ́нне, -ння ср., вяне́ц, -нца́ м.;

3. (царская корона) уст. каро́на, -ны ж., вяне́ц, -нца́ м.;

4. (церковный обряд венчания) вяне́ц, -нца́ м.;

5. (ореол вокруг светил) вяне́ц, -нца́ м., арэо́л, -лу м., ззя́нне, -ння ср., гало́ нескл., ср.;

◊

идти́ под вене́ц ісці́ да шлю́бу.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

терно́вый цярно́вы;

◊

терно́вый вене́ц цярно́вы вяно́к.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяне́ц, -нца́ м., церк., перен. вене́ц;

◊ кане́ц — спра́ве в. — погов. коне́ц — де́лу вене́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цярно́вы терно́вый;

◊ ц. вяно́к — терно́вый вене́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вянча́нне ср.

1. церк. венча́ние, вене́ц м.;

2. ист. венча́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вяно́к I, -нка́ м.

1. (украшение из цветов или ветвей) вено́к;

2. (корона, драгоценный головной убор) вене́ц;

3. (нанизанные на что-л. предметы) ни́зка ж., плеть ж.;

◊ цярно́вы в. — терно́вый вене́ц

вяно́к II, -нка́ м. (ряд брёвен в срубе) вене́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ззя́нне ср.

1. сия́ние, сверка́ние; блиста́ние;

з. агнёў — сия́ние (сверка́ние) огне́й;

2. (ореол вокруг светил) сия́ние; вене́ц м.;

ме́сячнае з. — лу́нное сия́ние, вене́ц луны́;

3. перен. (расцвет) сия́ние;

у ззя́нні сла́вы — в сия́нии сла́вы;

○ паўно́чнае з. — се́верное сия́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ве́нца ’абадок (пасудзіны); абадок, кольца’ (БРС, Шатал.). Укр. ві́нця мн. л., н. р. ’край пасудзіны’. Можна меркаваць, што гэта слова ўзнікла метафарызацыяй да *věnъkъ, *věnъkъ. Параўн. рус. дыял. ве́нчик ’тоўсты аплёт па верхняму краю снеткавага каша’, вене́ц ’горны хрыбет кругам, паўкругам; край высокага стэпу і г. д.’ Параўн. Рудніцкі, 1, 430–431.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

завяршэ́нне ср.

1. заверше́ние;

2. заверше́ние;

1, 2 см. завяршы́ць;

3. перен. (последняя ступень чего-л.) заверше́ние, вене́ц м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)