веліча́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. веліча́нне
Р. веліча́ння
Д. веліча́нню
В. веліча́нне
Т. веліча́ннем
М. веліча́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

веліча́нне ср. велича́ние; см. веліча́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

веліча́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле дзеясл. велічаць (у 1 знач.).

2. Уст. Віншаванне песнямі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

веліча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каго.

1. Называць па імені і па бацьку, па званні і пад.

2. Ушаноўваць віншавальнай песняй (у народных абрадах; уст.).

|| наз. веліча́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

велича́ние

1. (действие) называ́нне, -ння ср.; веліча́нне, -ння ср.; праслаўле́нне, -ння ср.; (залі́шняе) узніма́нне, -ння ср., (залі́шняе) узнясе́нне, -ння ср., (залі́шняе) расхва́льванне, -ння ср.; см. велича́ть;

2. уст., обл. (песня) веліча́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)