варча́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
варча́к |
варчакі́ |
| Р. |
варчака́ |
варчако́ў |
| Д. |
варчаку́ |
варчака́м |
| В. |
варчака́ |
варчако́ў |
| Т. |
варчако́м |
варчака́мі |
| М. |
варчаку́ |
варчака́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
варча́к, -ка́ м., обл. пристяжна́я ло́шадь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
варча́к, ‑а, м.
Разм. Прыпражны конь.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Варча́к 1 ’ворчык’ (Гарэц., Бяльк.), таксама во́рчык. Рус. о́рчик, во́рчык, во́рчак, укр. во́рчик. Запазычанне з польск. orczyk ’тс’, а гэта з с.-в.-ням. ortschît ’тс’ (Міклашыч, 225; Мацэнаўэр, Cizí sl., 265; Фасмер, 3, 155). У бел. мове (як і ў рус. дыял. во́рчак) новы суф. ‑ак (адсюль і націск ‑а́к!).
Варча́к 2 ’прыпражны конь’ (БРС, Нас.). Перанос назвы (з варча́к ’ворчык’). А ці не можна паставіць пытанне пра паходжанне ад слав. *orь ’конь’ (параўн. укр. вір, во́рик)?
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)