варо́жка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. варо́жка варо́жкі
Р. варо́жкі варо́жак
Д. варо́жцы варо́жкам
В. варо́жку варо́жак
Т. варо́жкай
варо́жкаю		 варо́жкамі
М. варо́жцы варо́жках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

варо́жка ж., уст. вороже́я, гада́лка, гада́льщица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Варо́жка ’варажбітка, жанчына, што займаецца варажбой, варожыць’ (Бяльк., Янк. III). Рус. дыял. воро́жка ’тс’, укр. воро́жка. Утварэнне суфіксам ‑к(а) ад дзеяслова варажы́ць (гл.), усх.-слав. *vorožiti, слав. *voržiti (параўн. і балг. вража́ ’чарадзейнічаю’, серб. вра̀жати, славен. vražíti, чэш. vražiti, польск. wróżyć). Гл. Рудніцкі, 478–479.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гада́лка варажбі́тка, -кі ж., варо́жка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гада́льщица варажбі́тка, -кі ж., варо́жка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)