вараня́чы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вараня́чы |
вараня́чая |
вараня́чае |
вараня́чыя |
| Р. |
вараня́чага |
вараня́чай
вараня́чае |
вараня́чага |
вараня́чых |
| Д. |
вараня́чаму |
вараня́чай |
вараня́чаму |
вараня́чым |
| В. |
вараня́чы (неадуш.)
вараня́чага (адуш.) |
вараня́чую |
вараня́чае |
вараня́чыя (неадуш.)
вараня́чых (адуш.) |
| Т. |
вараня́чым |
вараня́чай
вараня́чаю |
вараня́чым |
вараня́чымі |
| М. |
вараня́чым |
вараня́чай |
вараня́чым |
вараня́чых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вараня́чы, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які мае адносіны да вароны. Птушанё разяўляла рот і жаласна папісквала, паўтараючы той характэрны гук, які ўласцівы ўсяму варанячаму роду. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
воро́ний
1. вараня́чы, варо́нін;
2. / воро́ний глаз бот. мудра́нка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)