вараку́шка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вараку́шка вараку́шкі
Р. вараку́шкі вараку́шак
Д. вараку́шцы вараку́шкам
В. вараку́шку вараку́шак
Т. вараку́шкай
вараку́шкаю		 вараку́шкамі
М. вараку́шцы вараку́шках

Іншыя варыянты: вара́кушка.

Крыніцы: tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вара́кушка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. вара́кушка вара́кушкі
Р. вара́кушкі вара́кушак
Д. вара́кушцы вара́кушкам
В. вара́кушку вара́кушак
Т. вара́кушкай
вара́кушкаю		 вара́кушкамі
М. вара́кушцы вара́кушках

Іншыя варыянты: вараку́шка.

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вараку́шка зоол. вараку́шка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вара́кушка ж., зоол. вара́кушка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вараку́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Сінягорлая птушка атрада вераб’іных, сустракаецца ў невялікай колькасці пераважна ў сырых месцах, зарослых хмызняком або дробным лісцевым лесам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіняшы́йка ж., зоол. вара́кушка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вараку́ша, варакушка ’птушка атрада вераб’іных, Luscinia svecica, кралька’ (КТС, Інстр. II). У аснове назвы ляжыць гукаперайманне. На здольнасць птушкі пераймаць і падрабляць чужыя галасы ўказваюць Даль, 1, 164; СРНГ, 4, 43. Гл. Праабражэнскі, 1, 65; Фасмер, 1, 274.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сіняшы́йка ‘невялікая пеўчая птушка сямейства драздовых з яркім апярэннем’ (ТСБМ), ‘варакушка, Lusciola sulcica’ (Байк. і Некр.). Ад сіні (гл.) і шыйка < шыя (гл.) паводле колеру апярэння. Параўн. рус. синеше́йка ‘птушка з роду плісак, Motacilla snecica’, а таксама сінаго́рліца ‘род галубоў’ (Ласт.), ст.-бел. синогордлица ‘галубка’ (Ст.-бел. лексікон), магчыма з польск. sinogardlica, sinogarlica ‘птушка з роду галубоў’, што да sini і gardło ‘горла’ (Варш. сл.; Брукнер, 491).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)