ванілі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ванілі́н
Р. ванілі́ну
Д. ванілі́ну
В. ванілі́н
Т. ванілі́нам
М. ванілі́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ванілі́н, -у, м.

Пахучае арганічнае рэчыва, якое знаходзіцца ў стручках ванілі або атрымана штучным спосабам.

|| прым. ванілі́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ванілі́н, -ну м. ванили́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ванілі́н, ‑у, м.

Пахучае арганічнае рэчыва, якое знаходзіцца ў стручках ванілі або атрымана штучным спосабам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ванілі́н ’пахучае рэчыва’ (КТС). З рус. ванилин < ваниль (гл.) (Шанскі, 1, В, 17–18).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ванили́н ванілі́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)