вандро́ўніцкі
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
вандро́ўніцкі |
вандро́ўніцкая |
вандро́ўніцкае |
вандро́ўніцкія |
| Р. |
вандро́ўніцкага |
вандро́ўніцкай
вандро́ўніцкае |
вандро́ўніцкага |
вандро́ўніцкіх |
| Д. |
вандро́ўніцкаму |
вандро́ўніцкай |
вандро́ўніцкаму |
вандро́ўніцкім |
| В. |
вандро́ўніцкі (неадуш.)
вандро́ўніцкага (адуш.) |
вандро́ўніцкую |
вандро́ўніцкае |
вандро́ўніцкія (неадуш.)
вандро́ўніцкіх (адуш.) |
| Т. |
вандро́ўніцкім |
вандро́ўніцкай
вандро́ўніцкаю |
вандро́ўніцкім |
вандро́ўніцкімі |
| М. |
вандро́ўніцкім |
вандро́ўніцкай |
вандро́ўніцкім |
вандро́ўніцкіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вандро́ўніцкі
1. стра́ннический; скита́льческий;
2. см. качэ́ўніцкі
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вандро́ўніцкі, ‑ая, ‑ае.
Уласцівы вандроўніку, звязаны з вандроўніцтвам. Вандроўніцкае жыццё. Вандроўніцкі шлях. // Неабходны для вандроўніка, вандравання. Вандроўніцкі рыштунак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вандро́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Чалавек, які вандруе, падарожнічае.
2. Той, хто часта мяняе месца жыхарства, вядзе неаседлы спосаб жыцця; качэўнік.
|| ж. вандро́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
|| прым. вандро́ўніцкі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
скита́льческий бадзя́жны; вандро́ўніцкі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
коче́внический
1. качэ́ўніцкі;
2. вандро́ўніцкі; см. кочева́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стра́ннический
1. вандро́ўніцкі, падаро́жніцкі;
2. багамо́льніцкі; см. стра́нник;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вандро́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Які часта пераходзіць, пераязджае з месца на месца. Вандроўны статак жывёлы. Вандроўны кравец. □ У лазняку спынілася нейкая вандроўная групка немцаў, што адступалі да Бярэзіны... Мележ. // Які працуе не на пастаянным месцы; перасоўны. Вандроўны тэатр.
2. Уласцівы вандроўніку, звязаны з вандраваннем; вандроўніцкі. Вандроўнае жыццё.
3. Які не мае аселасці, вандруе з месца на месца; качэўны. Вандроўныя плямёны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)