вандро́ўніцкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. вандро́ўніцкі вандро́ўніцкая вандро́ўніцкае вандро́ўніцкія
Р. вандро́ўніцкага вандро́ўніцкай
вандро́ўніцкае		 вандро́ўніцкага вандро́ўніцкіх
Д. вандро́ўніцкаму вандро́ўніцкай вандро́ўніцкаму вандро́ўніцкім
В. вандро́ўніцкі (неадуш.)
вандро́ўніцкага (адуш.)		 вандро́ўніцкую вандро́ўніцкае вандро́ўніцкія (неадуш.)
вандро́ўніцкіх (адуш.)
Т. вандро́ўніцкім вандро́ўніцкай
вандро́ўніцкаю		 вандро́ўніцкім вандро́ўніцкімі
М. вандро́ўніцкім вандро́ўніцкай вандро́ўніцкім вандро́ўніцкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вандро́ўніцкі

1. стра́ннический; скита́льческий;

2. см. качэ́ўніцкі

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вандро́ўніцкі, ‑ая, ‑ае.

Уласцівы вандроўніку, звязаны з вандроўніцтвам. Вандроўніцкае жыццё. Вандроўніцкі шлях. // Неабходны для вандроўніка, вандравання. Вандроўніцкі рыштунак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вандро́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які вандруе, падарожнічае.

2. Той, хто часта мяняе месца жыхарства, вядзе неаседлы спосаб жыцця; качэўнік.

|| ж. вандро́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. вандро́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скита́льческий бадзя́жны; вандро́ўніцкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

коче́внический

1. качэ́ўніцкі;

2. вандро́ўніцкі; см. кочева́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

стра́ннический

1. вандро́ўніцкі, падаро́жніцкі;

2. багамо́льніцкі; см. стра́нник;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вандро́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які часта пераходзіць, пераязджае з месца на месца. Вандроўны статак жывёлы. Вандроўны кравец. □ У лазняку спынілася нейкая вандроўная групка немцаў, што адступалі да Бярэзіны... Мележ. // Які працуе не на пастаянным месцы; перасоўны. Вандроўны тэатр.

2. Уласцівы вандроўніку, звязаны з вандраваннем; вандроўніцкі. Вандроўнае жыццё.

3. Які не мае аселасці, вандруе з месца на месца; качэўны. Вандроўныя плямёны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

nomadic

[noʊˈmædɪk]

adj.

качавы́, качэ́ўны, качэ́ўніцкі (пра лад, пле́мя, ю́рту), вандро́ўны, вандро́ўніцкі

nomadic way of life — вандро́ўны спо́саб жыцьця́, качэ́ўніцтва n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

nomad

[ˈnoʊmæd]

1.

n.

1) вандро́ўнік, качэ́ўнік -а m.

2) падаро́жны -ага m., вандро́ўнік -а m.

2.

adj.

1) качавы́, вандро́ўны

2) падаро́жніцкі, вандро́ўніцкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)