Verbum

анлайнавы слоўнік

вандро́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

вандро́ўніца ж.

1. путеше́ственница, пу́тница;

2. стра́нница;

1, 2 см. вандро́ўнік;

3. см. качэ́ўніца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вандро́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да вандроўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вандро́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Чалавек, які вандруе, падарожнічае.

2. Той, хто часта мяняе месца жыхарства, вядзе неаседлы спосаб жыцця; качэўнік.

|| ж. вандро́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. вандро́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падаро́жная

‘вандроўніца’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

путеше́ственница падаро́жніца, -цы ж.; вандро́ўніца, -цы ж.;