валю́шня

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. валю́шня валю́шні
Р. валю́шні валю́шань
валю́шняў
Д. валю́шні валю́шням
В. валю́шню валю́шні
Т. валю́шняй
валю́шняю		 валю́шнямі
М. валю́шні валю́шнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

валю́шня, ‑і, ж.

Майстэрня, у якой валяць сукно, шэрсць; валюш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валю́ш, -ша́ м. и валю́шня ж. валя́льня ж.; сукнова́льня ж., сукнова́лка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валю́ш, ‑а, м.

Тое, што і валюшня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валю́ш ’валяльня’ (БРС, Бір. Дзярж.); ’млын, у якім ёсць прылады валяць сукно, шарстабітня’ (КЭС), валюша ’тс’ (КЭС, КСТ), валюшня ’тс’ (БРС, Маш., Сцяшк. МГ, Янк.₂), валюшны (КТС), валуша ’валяльня’ (КТС). Да польск. folusz ’млын, дзе валялі тканіны’ (Брукнер, 124; Рудніцкі, 1, 303). Польскае паходжанне пацвярджаецца націскам у ва́люш. Гук в у пачатку слоў — вынік кантамінацыі з валяць. С. Мікуцкі (Третий отч., 207) памылкова лічыць, што бел. валюш да валіць, адкуль і польск. folusz.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ката́льня ж.

1. (мастерская для валянья изделий из битой шерсти) валю́шня, -ні ж., валю́ш, -ша́ м.;

2. (цех по прокату железа) уст. ката́льня, -ні ж.; кача́льня, -ні ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)