Вало́вікі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Вало́вікі
Р. Вало́вікаў
Д. Вало́вікам
В. Вало́вікі
Т. Вало́вікамі
М. Вало́віках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вало́вік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вало́вік вало́вікі
Р. вало́віка вало́вікаў
Д. вало́віку вало́вікам
В. вало́вік вало́вікі
Т. вало́вікам вало́вікамі
М. вало́віку вало́віках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Вало́вік 1 ’кармавы бурак’ (Бір. Дзярж.), валовікі ’сталовыя буракі’ (КЭС). Да валовы (< вол).

Вало́вік 2. Гл. ваўнянка.

Вало́вік 3 ’пастух, які пасе валоў’ (З нар. сл.). Да валовы (пастух).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)