валлё́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. валлё́ во́ллі
Р. валля́ во́лляў
Д. валлю́ во́ллям
В. валлё́ во́ллі
Т. валлём во́ллямі
М. валлі́ во́ллях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

валлё, -я, мн. во́ллі, -яў, н.

Пашыраная частка стрававода ў птушак, насякомых, малюскаў, дзе папярэдне перапрацоўваецца ежа.

|| прым. валлёвы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

валлё ср. (у птиц) зоб м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валлё, ‑я, н.

Пашыраная частка стрававода ў птушак, малюскаў і насякомых для накаплення ежы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валлё (БРС, Янк. I, Яруш., Грыг.), валлё, валюшко ’зоб у курэй’ (Мядзв.), валяк ’тс’ (БРС, Бір. Дзярж., Выг. дыс., Інстр. II), валюшка ’тс’ (КСП), валляк, валлячок, валячко (КТС). Рус. воля ’тс’, укр. во́ло ’валлё, падгрудак у быка’, польск. wól, wole, чэш. vole, серб.-харв. во̏ље ’тс’. Прасл. *vole < *(s)vel‑ ’надзімаць’ супастаўляецца са ст.-в.-ням. swellan, ням. schwellen ’пухнуць’ (Махэк₂, 697). Параўн. Фасмер, 1, 348; Брукнер, 630.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

валлёвы зо́бный; см. валлё

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валля́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Павелічэнне шчытападобнай залозы.

2. Тое, што і валлё.

|| прым. валляко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ве́йлё ’валлё’ (Сцяшк. МГ). Відавочна, дыялектная фанетычна-марфалагічная трансфармацыя слова валлё (гл.). Здвоенае лʼлʼ > йлʼ. Пры перанясенні націску на першы склад нібы «аднавілася» этымалагічнае е.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

валля́к, ‑а, м.

1. Пашырэнне шчытападобнай залозы пры базедавай хваробе.

2. Разм. Адвіслыя складкі падбародка.

3. Тое, што і валлё. Пярэсты прыгажун, надзьмуўшы валляк, пакручваўся на адным месцы і ўсё вуркатаў, вуркатаў. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зоб м.

1. валлё, -лля́ ср., валя́к, -ка́ м.;

2. мед. валя́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)