Валато́ўкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Валато́ўкі
Р. Валато́вак
Д. Валато́ўкам
В. Валато́ўкі
Т. Валато́ўкамі
М. Валато́ўках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Валато́ўкі ’могілкі’ (Касп.). Да валатоўка ’курган’, параўн. аналагічнае ўтварэнне множнага ліку могілкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

валато́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. валато́ўка валато́ўкі
Р. валато́ўкі валато́вак
Д. валато́ўцы валато́ўкам
В. валато́ўку валато́ўкі
Т. валато́ўкай
валато́ўкаю		 валато́ўкамі
М. валато́ўцы валато́ўках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)