валакі́тчыца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. валакі́тчыца валакі́тчыцы
Р. валакі́тчыцы валакі́тчыц
Д. валакі́тчыцы валакі́тчыцам
В. валакі́тчыцу валакі́тчыц
Т. валакі́тчыцай
валакі́тчыцаю		 валакі́тчыцамі
М. валакі́тчыцы валакі́тчыцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

валакі́тчыца ж., разг. волоки́тчица, волы́нщица, каните́льщица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валакі́тчыца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да валакітчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

валакі́тчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто стварае валакіту.

|| ж. валакі́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

каните́льщица​II разг., неодобр. валаво́дніца, -цы ж., валакі́тчыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)