Вазю́ры ’нязграбны, дрэнны абутак’ (маладз., Янк. Мат.). Магчыма, да папярэдняга: ’абутак вазюроў’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вазю́р

‘возчык’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. вазю́р вазюры́
Р. вазюра́ вазюро́ў
Д. вазюру́ вазюра́м
В. вазюра́ вазюро́ў
Т. вазюро́м вазюра́мі
М. вазюру́ вазюра́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)