важыльны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
важыльны |
важыльная |
важыльнае |
важыльныя |
| Р. |
важыльнага |
важыльнай
важыльнае |
важыльнага |
важыльных |
| Д. |
важыльнаму |
важыльнай |
важыльнаму |
важыльным |
| В. |
важыльны
важыльнага |
важыльную |
важыльнае |
важыльныя |
| Т. |
важыльным |
важыльнай
важыльнаю |
важыльным |
важыльнымі |
| М. |
важыльным |
важыльнай |
важыльным |
важыльных |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ва́жыльны разве́сочный;
в. аддзе́л — разве́сочный отде́л
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ва́жыльны ’звязаны з месцам, дзе важаць’ (БРС). Да важыць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
разве́сочный ва́жыльны;
разве́сочный отде́л ва́жыльны аддзе́л.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Ва́жыць ’вымяраць вагу’ і іншыя значэнні (БРС, Мал., Гарэц., Шпіл., Яруш., Грыг., Зн. дыс.), на падставе якіх утварыліся шматлікія лексемы; гл. важыльны, важок, важка, важнік, важное, важыўшчык, важыцца і інш., гл. таксама вага́. Польск. ważyć, чэш. vážiti, в.-луж. wažić, славац. vážit ’тс’. Рус. важить пераважна зах. (Даль, 1, 159–160). Паўдн.-слав. мовы дзеяслова з ж < г не ведаюць. Можна меркаваць, што ўсх.-слав. важыць — запазычанне з зах.-слав. моў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)